มารู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อได้ยินคุณหมอดมยาเรียกชื่อเราพร้อมกับมีการตบที่หัวไหล่เบา
แต่ทำให้พอมีความรู้สึกได้ว่าเจ็บนะ พอลืมตาขึ้นมาได้
เห็นแสงไฟลางๆ มองไม่ชัดเลย
เอ๊ะ!! นี่เราผ่าตัดยังหว่า ยังไม่ทันจะสิ้นความคิดขณะนั้น
คุณพยาบาลถามขึ้นมาว่า "คนไข้ได้รับการผ่าตัดหรือยังค่ะ"
อ้าวไหงมาถามอย่างนั้น แต่ชั่วโมงนั้น
โลกทั้งโลกหมุน ติ้วๆๆๆ มองอะไรไม่เห็น ลืมตาไม่ได้ มีอะไรมาครอบอยู่ที่จมูกและปาก
มีกลิ่นแปลกๆ อธิบายยาก รู้สึกว่าเวียนหัวมากกก ไม่ไหวแล้ว ทำไมเวียนหัวอย่างนี้
หนาวมากกก พอเราเริ่มตอบได้คำพูดแรกที่เราพูดคือ "อือ"
เท่านั้นแหละ พยาบาลมามุงดูเรากันใหญ่
แล้วทำการยกเราออกจากเตียงผ่าตัดไปยังรถเข็นที่เข็นเรามาเมื่อตอนก่อนเข้าผ่าตัด
เท่านั้นแหละ อาการของความเจ็บปวดเริ่มส่อแวว โอ้ๆๆ เราผ่าตัดเสร็จแล้วหรือนี่
ทำไมเร็วจังวะ (ในใจนึกแบบนั้น) นอนยังไม่เต็มอิ่มเลย เรียกเราทำไมเนี่ย 5555+
สิ่งแรกที่ทำคือ รู้แล้วมือเราเป็นอิสระแล้ว
พยายามเอามือไปจับที่หน้าท้อง
เป็นไปตามคาดการณ์มีผ้าก็อตติดอยู่จิงๆ ด้วย
คุณพยาบาลบอกอีกว่า "ไส้ติ่งอยู่ข้างล่างนะค่ะ"
เท่านั้นรถเข็นเตียงผู้ป่วยก็ถูกเคลื่อนย้ายออกจากห้องผ่าตัดทันที
ระหว่างที่เข็นออกมา มองดูนาฬิกาเรือนเก่าที่เคยนอนมองก่อนเข้าห้องผ่าตัด
โอ้..แม่เจ้า 17.10 น. มันนานขนาดนั้นเลยหรือ
เอ๊ะ!! หรือเราตาฝาด รถเข็นได้มาจอดอยู่ที่ห้องๆ หนึ่ง
ซึ่งเป็นห้องสังเกตุอาการและพักฟื้นสำหรับคนไข้ที่พึ่งผ่าตัดเสร็จใหม่ๆๆ
ไม่รู้ว่าบรรยากาศตอนนั้นเป็นยังไง ไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน
แต่สิ่งเดียวที่รู้คือ การกลับห้องพัก.....
อยากไปหาคุณแม่ คุณพ่อ คุณสามี อยู่ที่นี่อ้อนใครไม่ได้เลยยยยยย 5555+
เวียนหัว จะอาเจียน ตลอดเวลา อยากลุกนั่งปวดหลัง เจ็บคอ คอแห้ง หิวน้ำ หนาววววววววววววววว... โอ๊ย!! แล้วเมื่อไหร่จะได้กลับห้องล่ะเนี่ย
ใครก็ได้ ช่วยด้วย!!!!
พอมีแรงขึ้นมาหน่อยจะพยุงตัวเองลุกนั่ง
ตอนนั้นจำได้เลยว่า เจ็บท้องมาก กว่าจะพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งได้เกือบ 15 นาที
คุณพยาบาลเห็นร้องเสียงดังฟังชัดมาก "ลุกไม่ได้นะค่ะคนไข้ เดี๋ยวรถเข็นล้ม นอนลงเลยค่ะ"
เท่านั้นแหละคุณพยาบาลเดินตรงเข้ามาหา
เค้าใช้แค่เพียงปลายนิ้วสะกิดแต่เราปลิวตามมือเค้ายังกะเศษผงลอยลม
เราไม่มีแรงเลยเหรอเนี่ย ควบคุมตัวเองไม่ได้ รวบรวมคำพูดที่พอจะทำได้
ถามออกไปว่า "เมื่อไหร่จะกลับห้องพักได้ค่ะ" "นู๋อยากกลับห้องนอน"
คุณพยาบาลตอบว่า ต้องรอพนักงานเข็นเปลมารับค่ะ
นั่นๆๆ พนักงานเข็นเปลมาแล้วๆๆ
พยาบาลบอกว่า "ยังไม่ถึงคิวค่ะต้องให้คนไข้ที่มาก่อนไปก่อนค่ะ
อ้าวๆๆๆ พูดงี้ได้ไงเนี่ย เคืองๆๆๆ 5555+
และระหว่างที่นอนรอคุณป้าเตียงข้างๆ หันมา
ถามว่า "นู๋เป็นอะไรมาจ๊ะ" โอ้..ชั่วโมงนี้ไม่มีอารมณ์จะคุยกะใครหรอกค่ะ
หันหน้าหนี จะอ้วกๆๆ คุณป้ารีบเรียกพยาบาลให้บอกว่า น้องเค้าจะอ้วกแล้วค๊า
(ขอบคุณนะค่ะคุณป้าใจดีมาก)
พอเราพยายามจะลุกขึ้นอีก
คุณป้ารีบบอกพยาบาลเลยค่ะ "พยาบาลน้องเค้าจะลุกอีกแล้ว"
เฮ้ย!!! ไรเนี่ย ทำไมแกล้งเราอย่างนี้ เราก็เลยบอกว่าหนาวๆๆๆ หนาวมาก
คุณป้าก็เลยบอกพยาบาลให้ด้วยนะ พยาบาลก็หยิบผ้าห่มมาห่มให้ผืนอย่างใหญ่อะ ก็อุ่นนะ
แต่อยากกลับห้องนอนมากกว่า
สิ่งที่รู้สึกต่อมาหลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ปวดต้นคอมาก
โอ้ย..เราหันคอไม่ได้หรือนี่ เจ็บคอ คอแห้ง หิวน้ำ (ยังงดน้ำ งดอาหารอยู่)
เลยยอมนอนนิ่งๆ หลับตาลงอย่างช้าๆๆ
ในใจบอกตัวเองว่า"อยู่เฉยๆ แล้วกัน ทำไรไม่ได้แล้วนิ" 5555+
สุดท้ายคุณพยาบาลก็เรียกพนักงานเข็นเปลมารับเรากลับห้องได้
เย้ๆๆๆ ที่ต้องการก็เท่านี้แหละ....................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น